Neko heart attack prolog

Z powodu tego, że opowiadanie ma tylko prolog, wstawiam go tutaj, aż łezka w oku się kręci, ile wcześniej go pisałam. I tu będę je kończyć. 

Pozdrawiam. 

A. 

       Prolog

Leżał na łóżku, poobijany, mając masę bandaży, nawet na ogonku. Łapkę miał w gipsie i złamane żebro. Podbite oko i połowa twarzy, dawała o sobie znać. Wszystko go bolało, nie dokońca jeszcze wiedział gdzie się znajduje...
- Witaj malutki, jak się czujesz?
- K..im jesteś? - Zająkał się... usiłując nie zamknąć oczu.
- Nic się nie bój... Jesteś tu bezpieczny... Jak masz na imie?
- Jestem Phil... - jęknał boleśnie...
- Miło mi. Jestem Konstantine. Od dzisiaj będziesz tu mieszkał... Jak się czujesz?
- Bolą mnie uszka... i ... nie mogę ruszać ogonem...- Powiedział trochę bardziej spokojny
- Twój ogonek nie jest złamany, na szczęście... lekko zwichniety... Wrócisz do zdrowia, Neko.  Z uszek wyjęliśmy Ci to coś... co tam miałeś... będzie się jakiś czas goiło. A teraz odpoczywaj...
- Konst... Tzn... Panie - Jęknął... - Mogę... trochę wody... pić mi się chce...
- Oczywiście... I nie mów do mnie per pan. Nie jesteś moim sługą. A teraz spokojnie leż i o nic się nie martw. Za niedługo dostaniesz coś do jedzenia, tylko nie wiem co lubisz jeść...
- Zjem wszystko... - Tak... tego był nauczony. Jadł wszystko, co mu dawali, inaczej by umarł z głodu.
Ten kot nie był zwykły. Był człowiekokształtną istotą, od ludzi różniącą się tylko ogonem, noskiem i uszami. Nie miał też typowych kocich wibrysów. Nie potrzebował ich. Niestety, to nie przeszkadzało ludziom, traktować tych istot jak kogoś gorszego od nich. Często bili je i robili z nich niewolników... również seksualnych. Ponieważ normalne, zwykłe koty istniały Neko były traktowane jak podkategorię, coś co nie powinno istnieć. Ale istniało i niestety był to bolesny żywot.
Phil był przepięknym, blondwłosym kotem o lekkim pręgowanym ogonie koloru złoto-rudego, długiego i o tych samych kolorach uszkach. Jedno z nich było teraz bardzo uszkodzone, przez kolczyk... a właściwie przypinkę, którą ktoś mu zafundował w bardzo bolesny sposób. Brzuszek, jak każdy kot miał delikatny, tak samo jak ręce. Jego tors był ładny, a sam Neko był przystojny. Jego piękne i wielkie złote oczka, świecieły bardzo często iskierkami szczęścia. Teraz jednak były lekko zgaszone. Ze smutku i bólu.
Sam nie wiedział kiedy zasnął... Spokojnym i bezpiecznym snem. Zapewne dostał coś na uspokojenie i jakieś środki nasenne ale teraz był za to wdzięczny. Mógł przespać ból i niepewność....
Z kolei w kuchni Konstantine prosił służbę o przygotowanie jakiegoś posiłku, żeby mały mógł go zjeść i nie nacierpieć sie przez to... Chłopak bowiem nie miał dwóch ząbków...
- bardzo się nim przejąłeś... bracie...
- Biedny malec... wygląda jakby miał maksymalnie 18 lat. Chciałbym mu pomóc...
- Rozumiem... Temu kto zrobił mu krzywdę należy się drewniany kołek w serce... - Rzucił Alex
- Oby... na razie Phil zostaje u nas... Damy mu opiekę i schronienie... Nie chcę, żeby taka sytuacja się powtórzyła...
-Dobrze...Wrócę później...
-Dzięki...- Powiedział wdzięczny brązowowłosy... Nie musiał odprawiać tego ślicznego Neko na ulicę...
Obudził się, rozkosznie przeciągając... Nie czuł już więszego bólu. Pomacał językiem ząbki i z przerażeniem stwierdził... że nie ma dwóch... Zawył wtedy rozpaczliwie... Konstantine słysząc jego wycie od razu przybiegł do niego... Kiedy wszedł, zobaczył zapłakanego chłopaka, miauczącego...
- Co sie stało?
-Miau... miau miau...
- Co? Ej mały... spokojnie... odetchnij i skup się, bo nie używasz ludzkiego języka...
- Nie mam dwóch zębów... jak ja będę jadł i polował bez zębów? Ja... ja umrę z głodu... - Płakał zrozpaczony...
-Neko... ej uspokój się... To tylko dwa zęby... pokaż...- Phil otworzył pyszczek i dał obejrzeć mężczyżnie wnętrze swych ust.
- Dwa kły... Rzeczywiście możesz mieć problem...
- Co ja teraz zrobię? Jak ja będę żył? - Łkał mały kot...
- Spokojnie... Najpierw niech Ci się rany w Twoim pyszczku zagoja, potem spróbujemy wstawić Ci nowe...
- Jak? Jak? Przecież to niemożliwe.
- Oczywiście, że możliwe... Znam odpowiednich ludzi. Potem Cię zabierzemy do fryzjera i ubierzemy. I definitywnie tu zostajesz. - Rzekł stanowcz, acz łagodnie Konstantine...Usiadł obok małego i wytarł mu mokre od łez oczka...
- Konstantine... - Powiedział cicho- dziękuje... Za ratunek...
- Nie ma sprawy... Odpoczywaj. Im więcej będziesz leżał, tym szybciej wrócisz do siebie - To mówiąc wyszedł, przynieść mu to śniadanie...
C.D.N